Otistik çocuk

ir bebek kucağa gelmeden hoşlanmadığı, göz ilişkisine girmediği veya duyguya ve dokunmaya cevap vermediğinde anne-baba oldukça endişelenir. Bu cevapsızlık ilişki kurmada yetersizlikle ilişkili olabilir ve karşılıklı sosyal ilişki gelişmesindeki devamlı yetersizliğe bağlı olabilir. Otistik çocukların çoğu kendi anne-babalarını diğer erişkinlerden ayırt etmede bir tercih gösteremezler ve diğer çocuklarla arkadaşlık geliştiremezler. Konuşma yetenekleri zayıf olabilir, hatta hiç olmayabilir. Yüz ifadeleri ve mimikleri gibi konuşmaları da iletişim için kullanılmaz. Bir çocukta bu belirtiler görüldüğünde çocuk ve ergen psikiyatristlerinin düşünecekleri tanılardan biri “Bebeklik Otizmidir”.

Otistik çocukların nesnelerle olan ilişkileri normal değildir. Çocuk nesnelere karşı hem kaçınma hem aşırı meşguliyet gibi beklenmedik, aşırı tepkiler gösterebilirler. Örneğin divanı bir duvardan diğerine kaydırılan bir otistik çocuk çığlıklarla ağlayabilir. Pervane gibi hareket eden nesneler büyük hayranlık uyandırabilir ve bir kağıt, lastik bant, tuğla gibi garip nesnelere karşı anlamsız şekilde bağlanabilirler.

Otizmin diğer bir özelliği anlamsız, tekrarlayıcı hareketlere eğilimdir. Dönme ve kollarıyla kanat çırpma gibi ritmik vücut hareketleri görülebilir. Bazı otistik çocuklar televizyondaki reklamları tekrarlayabilirler veya karmaşık yatma zamanı adetleri gösterebilirler.

Çocuklarında otizmden şüphelenen aileler aile doktorları veya çocuk doktorlarından bir çocuk ve ergen psikiyatristine yöneltmelerini istemelidir. Otizm bir hastalıktır, otistik çocuklarda yaşam boyu sürecek ciddi bozukluklar söz kounsu olabilir. Bununla birlikte, uygun tedavi ve eğitimle bazı otistik çocuklar yaşamlarını bağımsız olarak sürdürecek hale gelebilirler. Anne-babalar bu becerlerini geliştirmelerinde çocuklarına destek olmalıdırlar.