Cocuk ve Arkadas İliskileri

Çocuk ve Arkadaş

Çocuğun toplum içinde bir varlık olabilmesinin ilk şartı bir arkadaş ve arkadaş grubunun olmasına bağlıdır. Arkadaş-sız çocuklar bencil olur ve topluma uyum sağlayamazlar. Bi­reylerin çevrelerine uyum sağlamaları arkadaşlar edinilerek oluşur ve öğrenilir. Arkadaşlıklar çocukların karşılıklı sevgi, saygı, güven duygusu geliştirmelerine, yardımlaşmalarına, hoşgörü kazanmalarına, özveri kazanmalarına karşılıklı daya­nışmaya yol açan en güçlü bir bağdır.

Çocuk ne kadar geniş bir arkadaş çevresi edinirse o oran­da yetenekleri gelişir ve bu anlamda da güç kazanır. Her çocuk arkadaş edinemez ya da arkadaş edinmekte güçlük çeker. Eği­timci bu konuda öğrenciye yardımcı olmalıdır. Arkadaş edinemeyen çocuk, bu eksikliğin acısını minik yüreğinde duyar, çe­kimser, içine kapanık, huysuz ve saldırgan olabilmektedir.
Arkadaşlık toplumsal yeteneklerin gelişmesi ve ruhsal in­celiklerin oluşması için önemli bir kaynaktır. Bu kaynaktan mahrum olan bir çocuk çölde susuzluktan kuruyan bir ağaca benzer.

Çocuğun Karşı Cinsi Tanıması

İyi eğitim görmüş çocuklar kız erkek ayrımı yapmadan ar­kadaşlık edebilmelidirler. Zaman içinde kızlar erkekleri, er­kekler de kızları tanır. Yine zamanla dostça ve kardeşçe ilişki­lerini sürdürenler olabileceği gibi, ileride kurulacak mutlu bir yuvanın da temeli atılmış olabilecektir. Yeter ki bu arkadaşlık ömür boyu sürecek bir pişmanlık ve hicap duygusuna neden olmayacak şekilde kurulmuş olsun.
Bazı aileler çocuklarını karşı cinsten korumaya çalışmala­rı, aşırı karamsarlıktır. Toplum içinde yaşamak zorunda olan her bireyin toplumun kurallarına uymak zorunluluğu vardır.

Çocuk Özerk Olmalıdır

Çocuk, yetişkinler tarafından her davranışına müdahale edilerek yetiştirilecek ve yönetilecek cansız bir araç değildir. Çocuk özerk ve sorumluluk duyularıyla beslenmesi gereken kutsal bir varlıktır. Eğitim onun bu özelliklerini bilimsel ger­çeklerin ışığı altında değerlendiren bir araç ve amaç olmalıdır. Çocuğun duygu ve düşüncelerine önem ve değer verilmeli, bu duygu ve düşünceleri beğenilmese bile hoşgörü ile karşılan­malı ve doğrusunu bulmak için ona yardımcı olmalıdır. Ço­cukların sorumluluklar yüklenmesi ve güçleri oranında yen­mesi onlara başarı gücü kazandıracaktır. Çocuklar çalışmala­rında başarısızlıkları da tadıp yaşamalı ve bundan ders alına­rak yeni başarılara yol açmalıdır. Bu başarısızlıklardan çocuk­lar asla kınanmamalıdır.

Özerk olan çocuğun, başarı ve başarısızlıklarını iyi anla­yıp değerlendirecek önder ve rehbere ihtiyacı vardır. Ailenin ve okulun bu konuda yapacağı işbirliği gerçek eğitimin sağ­lanmasında etken olacaktır.