Bireysel Farkındalık ve Anne Baba Olmak

Anne baba olmak insan hayatında başka bir boyuta geçmek aslında. Kendimizin dışında başka bir bireyin sorumluluğunu almak, onu hayata hazırlamak. Bu kadar önemli bir rolü üstlenmeden önce buna ne kadar hazırız diye dönüp kedimize bakmak, çok anlamlı olmaz mı?

Keşke anne baba olmadan önce bireysel farkındalığı artırmak mecburi olsa! Anne baba adayları kendilerini daha yakından tanısa; kişilik özelliklerini, güçlü – zayıf yönlerini fark etse. Bunu geliştirmek için ne yapacaklarını keşfetse… Sonra eş olarak birbirleriyle ilişkilerine odaklansa. Buralardaki sağlam ve açık alanları ortaya çıkarsa, güçlükleri belirlese. Sonuç olarak; tüm bunlarla ilgili farkındalık arttıktan sonra çocuk dünyaya gelse. O zaman daha sağlıklı bir ortamda yetişmez mi?

Bu demek değil ki çocuklar sağlıksız ortamlarda yetişiyor. Ama yine de bazen gözlemleyebiliyoruz; anne babanın kendi hayatında yapamadıklarını çocuklarına yaptırmaya çalıştığını. “Ben hep piyano çalmayı istedim; olmadı… O çalsın!” “Ben gidemedim böyle okullara, o gitsin!” Ya da eşler arasındaki ilişkinin açıklarını örtmek için çocukları kullandığını. Çocuklara olmadık beklentiler yüklendiğini. Büyümeden boylarından büyük sorumluluklar altında ezildiğini, bunaldığını.

İşte buna dikkat çekmek istiyorum: Çocuklarımızı kendi bireysel zayıflıklarımızı ya da ilişkilerimizdeki açıkları örtmek için battaniye olarak kullanamayız. Onlar da birer birey ve bizim görevimiz onların içindeki potansiyeli en iyi şekilde ortaya çıkarmak; mutlu ve sağlıklı insanlar olarak gelişmelerini sağlamak. Böyle yetişkinler haline getirmek.

İşte bu yüzden önce kendimiz böyle yetişkinler miyiz; bunun farkına varmamız lazım. Bu da dönüp kendimize bakmakla, sorgulamakla olur. Anne babalar olarak, çocuklarımız için yapmaya hazır olduğumuz bunca şeyin yanında, bunları sorgulamaya de çaba sarfedebiliriz diye düşünüyorum.

Ama gözlemlediğim kadarıyla; bu cesareti pek göstermeyip; anne babalığı çok iyi yaptığımızı düşünüyoruz. Ancak bir gün gelip de çocuğumuzla bir sorun yaşadığımızda şöyle bir affallıyoruz. Bu sefer, “Bu çocukla ben nasıl başedeceğim?” “Niye böyle yapıyor, niye böyle davranıyor?” “Niye başarısız oldu?” “Niye içine kapandı, agresifleşti” vs vs… deyip, çocuklarımızı doktorlara taşıyoruz. Acaba düşünüyor muyuz, bu çocuğun yetiştiği ortamın, anne baba olarak bizlerin bunda hiç etkisi yok mu?