Kızım 7.5 aylık oldu. Ben de işi bıraktım ve bütün gün onunla birlikte evdeyiz. İlk günlerde her dakikamızı birlikte geçiriyorduk. Hem bendeki “ohhh kızımla evdeyim” duygusu hem de ondaki “aaaa bu evdeki annem değil mi” duygusundan dolayı, biz oyun oynarken bile kucak kucağaydık.
İki gün içinde Ela, beni tuvalete bile yollamaz oldu. Odadan mutfağa bile gitsem arkamdan mızmızlanıyordu.
Ayrıca benim bilgisayarda yapmam gereken işler de oluyor. Ela uyuduğunda hangi işi yapacağımı şaşırıyordum.
Bu böyle olmayacak dedim.
Kendime günlük “yapılacaklar” listesi hazırladım.
Kahvaltı
Aynada Ela’ya burun ağız tanıtmak (bu konuyu bir dahaki yazımda anlatacağım)
Bebek…Anne
Oyun……Evi toparlamak
Ara öğün
Uyku…..Dinlenmek
Jimnastik
Park
Öğle yemeği
Uyku…Bilgisayar çalışması
Oyuncaklarla oyun…Anne bilgisayarda çalışıyor
Oyuncaklarla oyun…Yemek hazırlığı
Ara öğün
Dışarda gezinti
Oyun…Yemek hazırlığı
Akşam yemeği
Uyku…Anne ve baba dinleniyor
Ben iş yaparken çok güzel kendi kendine oynuyor.
Onu ihmal etmeden kendime ve evime de zaman ayırmaya başladım.
Her an yanyana olmak onun psikolojisi için de doğru değil. Bu konuyla ilgili güzel bir yazı okudum
Böyle plan yapmam benim de bebeğim için de iyi oldu, tavsiye ederim.