Annelik Suçluluk Duymak mıdır?

Bugünün VATAN Gazetesi’nde okuduğum bu çok güzel yazıyı sizinle paylaşmak istiyorum. Yazarının eline sağlık.

ANNE OLUNCA ANLADIM

Yalnız değiliz hiçbirimiz…

İtiraf ediyorum! Rahmimde17 günlük varlığını öğrendiğim o günden beri, ben de kendimi her şeyden suçlu hissetmek için adeta uçan kuştan nem kapabilen annelerdenim. Hamileyken ve işe giderken çantamın içini bir görecektiniz; yoğurtlar, sütler, meyveler, olur da iş hali iyi beslenemezsem diye… Sonra çocuk sağlıklı doğdu; her annenin yaşadığı, “sütüm yetiyor mu” meselesi… (Oysa, her annenin bebeğine sütü yeter!) Bitmedi! “Ben bebeğime yetiyor muyum acaba” endişesi! İlk ateşi çıktığında, “nerede hata yaptım da çocuğun ateşi çıktı” eziyeti! Sonra, çocuğu babasına bile emanet ederken, “ya bir şey olursa” korkusu! İlk yuvaya verdiğimde, “yavrumu başka birilerine emanet etmekle iyi yapıyor muyum, orada ve bensiz de mutlu mudur” telaşı! “Çalışmıyorum, çocuğa doğru rol model olamıyorum; çalışıyorum, ona yeterli zaman ayıramıyorum” ikilemleri! Ve “ah ah ah” diye devam eden nidalarımızn sonu gelmedi ve biliyorum ki asla da gelmeyecek. Çünkü biz bu sorularla, yani çocuklu hayata mahsus söylenmelerle yaşamayı ve yuvarlanıp gitmeyi öğrendik! Ya siz?

ANNEYİ KAYIRAN KÖŞE

YapIlan çalışmalar, endişeli bir annenin bebeğinin daha ilk aylardan itibaren, bu endişeyi kendi duygusu gibi yaşadığı ve kendini iyi hissetmediğini gösteriyor. İlk aylar için anne-çocuk ilişkisini anlatan formül ise şöyle: “İyi anne=iyi ben, kötü anne=kötü ben”.

İleriki yaşlarda ise anne kendisini yetersiz, kaygılı ve suçlu hissediyorsa, sözün kısası anneliğini nasıl görüyorsa, çocuğu da öyle görüyor… Anlayacağınız, anneler kendilerini iyi hissettikleri sürece çocuklarının da iyi olacağını bilmeliler. Unutmayın ki çocuğunuz sizin aynanızdır; siz mutluysanız o da mutlu olur, siz kaygılıysanız o da kaygılıdır, siz hayatla hep kavga ederseniz o da kavga eder. En iyisi mi, anneliğimizden de önce biz hoşnut olmalıyız!
Devamını mutlaka gazeteden okuyun.