Anne Babadan Özel Çoçuğuna Yazılar.

Bir umutla çıktık yolumuza. Bir gün evlenmeye karar verdik aniden. Haftasına varmadan evlendik. Seneler o kadar hızlı akti ki elimizden. Mutluluğumuz büyüdükçe evimize, bize sığmaz oldu. Derken herkes ister ya :
-‘Bir çocuğumuz olsun, evimiz şenlensin, sevgi ile büyüttüğümüz bir fidanımız olsun, ileride elimizden tutacak bir çocuğumuz bir oğlumuz olsun’ dedik ve daha önce hiç yaşamadığımız yepyeni bir hayata atıldık.
Hamilelik güzel, sorunsuz geçti. Arada bir küçük rahatsızlıklar olmadı değil.Ama önemsizdi rahatsızlıklarım çabucak gelip geçti. Bir gece aniden rahatsızlandım. Alelacele hastaneye gittik ve erken doğum yapacağımı öğrendik. Çok korkuyordum daha 7. ayımdaydım hiçbir hazırlığımız yoktu.Annemler gelememişti bile…

Doğum çok zor oldu. Hayatım boyunca o kadar acı çektiğimi hatırlamıyorum. Ama başa gelince çekiliyor. Bebek doğduktan sonra apar topar alıp götürdüler. Çocuğumu 2 ay boyunca uzaktan gördüm. Onu küveze koydular erken doğduğu için orda durması gerekiyormuş. Enfeksiyonlardan bu şekilde korunabilirmiş.
O kadar sevimli görünüyor ki…küçücük elleri , ayakları…
O bizim filizimiz.
Nerden bilirdik çocuğumuzun sağlıklı olması için konulduğu o küçük yapay anne kucağında verilen fazla oksijenden görme engelli ve otistik olacağını. Eğer bilseydik izin verir miydik?
Anne babası olarak onu korumak için her yola başvurmaz mıydık. Ama bilemedik. O bizim ilk mucizemizdi. İkimizde çok deneyimsizdik…
Durumu öğrendikten sonra çok ağladım, üzüldüm. Hatta onu emzirmedim, sevmedim,bazen ölmesi için dua ettim ama kıyamadım…Her gün isyan ettim neden ben? Neden benim çocuğum? Ne suçum vardı?Eşimle birbirimizden koptuk. Artık hiç konuşmuyor hatta gülmüyorduk. Evimize mutluluk gelecekti hani.Mutluluğumuz nerde….
Ömrümü niyelerle,nedenlerle geçiremezdim.Bir şeyler yapmam, çocuğumu tanımam gerekiyordu.Ve yaptım. Aylardır çıkmadığım evimden bebeğimle çıktım.Hayatın durduğunu sanıyordum. Durmamış…
Artık onu tanıyorum.Uzun zaman aldı. Ümitsizliğe düştüğüm anlar çok oldu. Ama topladım kendimi şimdi ben benim durumumda olan annelere babalara yardım ediyorum.
Aslında suçum yokmuş ve hatta çok şanslıymışım.Onu bana hediye vermişler de haberim yokmuş. O benim gerçek mucizem o benim ömür boyu sürecek sorumluluğummuş.
Oğlumuz 7 yaşında. Onun ismi Ömür. Bize dokunmuyor, göz teması kurmuyor,hep aynı hareketleri yapıyor. Ama babası ve ben onun bize bakmasa da bizi dinlediğini ve bizi sevdiğini biliyoruz.

Seni çok seviyoruz.