Amerika Birleşik Devletleri’nde Acil Bakımın Tarihçesi
Amerika Birleşik Devletlerinde 1950 ve 1960’larda cenaze evlerinden hastanelerin acil servislerine ambulans yollandığı ve bu ambulansların gerek donanım gerek personel yönünden çok kötü durumda olduğu görülür.
Hastane öncesi bakım ilk yardım seviyesinde polis memurları, itfaiyeciler ve sağlık memurlannca sağlanırdı. Daha sonra kurumlar hastane öncesi ölümleri önlemek amacı ile tıbbi bakımı alana götürmeye karar verdiler. Önce, mobil koroner bakım üniteleri sağlandı. Daha sonra anlaşıldı ki bu bakım çeşitli hastalık ve rahatsızlıklardan dolayı ölen hastalan kapsayacak şekilde geliştirilmeliydi. Böylece bugünkü premedik ambulanslann temeli atıldı. 1960’da Ulusal Otoyol Güvenlik Yasası Ulaştırma Bakanlığına Acil Tıbbi Sistem (ATS=EMS: Emergency Medical System) ilkelerini düzenleme yetkisi verdi. Bu yasa ile ülke çapında ambulans alımı, iletişim hatlannın kurulması, acil tıbbi teknisyenler ve paramediklerin eğitim programlan için fonlar ayrıldı. 81 saatlik Acil Tıbbi Teknisyen (EMT=ATT) eğitim programı kısa sürede hastane öncesi bakımın minimum standardı oldu. Başka eğitim programlan geliştirildi ve hastane öncesi bakım daha detaylı hale gelmeye başladı.
1970 Haziran’ında Ulusal Acil Tıp Teknisyenleri birliği kuruldu. Hem EMT’ler hem de sağlık memurları çoğu eyalette eğitime devam edebilmek için belirli özelliklere sahip olmak zorundadır.
1973 tarihli Acil Tıp Hizmetleri Sistemleri Kanunu bölgesel EMS programlarının 15 maddelik standart bir sisteme entegrasyonunu teşvik etmek için yapılır.
Sağlık Bakanlığının EMS bölümü ülkeyi yaklaşık 300 EMS bölgesine ayırır. Eyaletler kendi sistemlerini kurup geliştirmekte, personel yetiştirmekte ve tesisler kurmaktadırlar. 911 Acil telefonu, hastaların EMS’ye ulaşımını kolaylaştırmak için gösterilen çabaların bir sonucudur. EMS’in gelişimi ile birlikte acil bakım konusunda uzmanlaşan hekim, hemşire ve diğer uzmanların sa-yısıda sürekli artar.
Acil Yardım Merkezleri ve Acil Yardım Teknisyeni konusunda 1968’de Amerika’da Sağlık Bakanlığının başlattığı yasal düzenlemelere göre ülke 300 bölgeye ayrılarak genel acil yardım merkezleri yanında yanık, kalp krizi, zehirlenme, omurga, ruhsal sorun, sorunlu anne ve çocuk merkezlerininde kurulması öngörülür. En son 1981’de yeniden düzenlendikten sonra 29 eyalette 14.000 ambulansla 153.273 diplomalı ATT hizmete girmiştir.
İlk kez Amerika’da 1973’de geliştirilen yasa ile kurulan 4 tip acil yardım merkezinin İlkeleri aşağıdadır:
1. Gelişmiş ilk yardım merkezi
2. Sınırlı acil yardım ve tedavi merkezi
3. Her türlü acil yardım yapan ileri acil bakım merkezi
4. Kaza araştırma ve uygulama merkezi
1975’de Amerikan Hemşireler Derneği yöneticileri, hemşireler için mobil ambulans acil bakım ekibi veya intihar önleme ve tedavi merkezlerinde çalışılmak üzere 137,5 saatlik 41 yerde kurs açar.
1979’da Amerika’da acil tıp uzmanlığı kabul edilir ve 1980’de acil tıp hekimliği uzmanları yetiştirilmeye başlanır.
1981’de acil bakım hemşire sayısı 60.000’e yükselir. Aynı yıl Sağlık ve Milli Eğitim Bakanlıklarınca yürürlüğe sokulan acil tıbbi teknisyen veya yardımcı sağlık personeli için, acil tıbbi tedavi veya acil bakım konusunda 13 kurs açılmıştır. 170 ile 350 saat arasında değişen teknik derslere ek olarak 30 saat uygulama 140 saat ambulans hizmeti 500 saat alan çalışması olmak üzere toplam 6 aylık kursu bitiren ve sınavda başarılı olanlara acil yardım teknisyeni veya paramedik sertifikası verilir.
1984’den sonra bu kurslar Ulaştırma Bakanlığının belirlediği ilkelere göre düzenlenmiş üç tip sertifika oluşturulmuştur.
1. Temel acil teknisyeni
2. Ara acil teknisyeni
3. İleri acil teknisyeni veya paramedik
Bunlardan birinci ve ikinci kursu alanlar daha çok temel yaşam desteği sağlayanlardır. ABD’de Uluslararası İtfaiyeciler Derneğine’de bu tip kurs açma olanağı verilmiştir. Ayrıca Amerikan Acil Kalp Bakım Örgütü kurulmuş bu organizasyonda temel acil yardım teknisyeni ve ileri kalp acil yardım teknisyeni yetiştirmeye başlamıştır.
