Akciger Transplantasyonu

Kalp Akciğer Transplantasyonu

Kalp ile birlikte akciğerlerin en bloc (takım ha­linde) transplantasyonu fikri 1950 yıllarına daya­nır. Bu konuda sayısız deneysel çalışma yapılmış, birçok hayvan 1 seneden fazla, hatta bazısı 5 yılın üzerinde normal hemodinamik ve respiratuar fonksiyonlar ile yaşamıştır. İlk klinik kaip-akciğer transplantasyon programı Reitz ve arkadaşları ta­rafından 1981 yılında Stanford’da kurulmuştur. İlk hasta, 45 yaşında primer pulmoner hipertansiyon-lu hasta, transplantasyondan sonra 5 yıldan fazla yaşamıştır.

En sık endikasyonlar, primer pulmoner hiper­tansiyon ve Eisenmenger sendromudur. Daha na­dir olarak ise kistik fibroz, kor pulmonaIeye neden olmuş kronik obstrüktif akciğer hastalığı diğer ağır sağ ventrikül yetersizliği ile birlikte seyreden akci­ğer hastalıkları sayılabilir. Kalp bağışı için uygun olan donörlerin küçük bir kısmı (% 10-20) aynı za­manda akciğer bağışı için uygundur.

Ameliyat, resipient kalp ve akciğerini çıkar­mak ve donör kalp ve akciğerlerini en block yerine koyarak, trakea, sağ atrium ve aorta anastozomları­nı yapmaktan ibarettir. Kalp-akciğer splantas-yonu olanlar perioperatif dönemde sadece CsA ve azathioprine alırlar. Steroidlerin bronş ve trakea iyileşmesi üzerine olan negatif etkilen ı d en dolayı bunlara 2 hafta sonra başlanır.

Hastaların çoğu ilk iki hafta içinde bir rejeksi-yon atağı geçirir. Kalp ve akciğerlerin, anda re-jeksiyona uğraması kaide değildir. Bu nedenle iki organı da ayrı takip etmek gerekir. Enfeksiyon her transplantasyonda olduğu gibi önemli bir problemdir. Ancak genellikle akciğer enfeksiyonu şek­lindedir. Kalp-akciğer transplant hastalarında gö­rülen diğer önemli bir korhplikasyon bronşiolitis obliterans’dır. Hastaların % 30-50’sinde ve ameli­yattan birkaç ay sonradan itibaren her an ortaya çı­kabilir. Bunun bir kronik rejeksiyon olduğu üzerin­de durulmaktadır. Spesifik bir tedavisi yoktur. Im-münosupresyonu artırmak önerilebilir.

Sayı az olmakla beraber sonuçlar düzelmekte­dir. 1985 öncesi ile sonrası karşılaştırıldığında, pe-rioperatif mortalite % 35’den % 16’ya düşmüş, 3 yıllık sürvi % 43’den % 65’e yükselmiştir. Bugün için 1 yıllık sürvi % 70 olarak verilmektedir.